İçkiyi bıraktığı gün yazmayı da bırakmak zorunda kalacağından çok korktuğunu anlatırdı Marguerite Duras. Loire Vadisi'nin koruk rengi suları akardı gözlerinin içinden. Taşıdığı vebal, uzak durduğu her bağlaşığın yazgısını sarıp esirgedi bir hale gibi. Dokunaklı, hüzünlü, düşkünlüğünü zırh yapmış bir öykünün ergen hükümranıydı o. Nevers'in menevişlerine yansıyan yüzünde ışıklı bir burç gibi titrerdi zaman. Sahici bir yalnızlık, ölçülü bir kuşkuyla sevdi hayatı. Gecenin topaz alnına son kez değdi gitmeden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder